ترک ها هنگام کشیدن قلیان به «دودکش» توجه می کنند

راستش را بخواهید، وقتی برای اولین بار وارد ترکیه شدم، یک بطری شیشه ای بزرگتر از یک سطل پلاستیکی برای آب آشامیدنی در یک کافه دیدم که چندین شیلنگ وصل شده بود، واقعاً نمی دانستم چیست. حتی از دوستان ترکم خواستم بدانند که این قلیان برای کشیدن قلیان است که حس تازگی دارد. چون از بچگی می دیدم قلیان هایی که پدربزرگم می کشیدند همه مسی بود و آنقدر کوچک بود که می شد در دستانم نگه داشت. قلیان به بزرگی ترکیه ندیده بودم.

در واقع کشیدن قلیان نیز برای ترک ها یک «محصول عجیب و غریب» است که از خارج وارد می شود. اولین بار در هند باستان رایج بود. در ابتدا، هندی ها پوسته کاکائو را دود می کردند (بعضی ها می گویند پوست نارگیل)، و دود را از طریق نی استنشاق می کردند. اعراب به سرعت آن را آموختند و نام آن را «نردیر» گذاشتند، اما به جای دود کردن پوسته کاکائو، به جای آن کاکائو می کشیدند.

بعدها به ایران و ترکیه گسترش یافت و ترکها در قرن شانزدهم شروع به کشیدن قلیان کردند. قلیان وسایل مورد نیاز برای کشیدن قلیان، خمره های فوق الذکر به نام «نارگیل» (ظاهراً برگرفته از زبان عربی) است. آنها به طور کلی مخروطی یا استوانه ای هستند و به لایه های بالایی و پایینی تقسیم می شوند. آب روی لایه زیرین قرار می گیرد. برگ های تنباکو و آتش زغال چوب در دیگ فلزی دود در بالا قرار می گیرد. یک لوله مستقیم در وسط وجود دارد. در اطراف گلدان چندین شیلنگ وجود دارد. لوله و قطعه دهانی، فرد سیگاری بخش مستقیم لوله را نگه می دارد و دود فیلتر شده با آب را از طریق قطعه دهانی استنشاق می کند.

انواع مختلفی از قلیان ها نیز وجود دارد که موارد فوق برای کشیدن چند نفر با هم است. قلیان هایی هم برای یک نفر وجود دارد که سایز کوچکتری دارند. علاوه بر شیشه، قلیان ها را می توان از چینی یا فلز (مانند برنج) نیز ساخت و قلیان های مرغوب از کریستال بوهمی یا سرامیک چینی ساخته می شوند. دیگ های دود معمولاً از مس یا خاک رس و جا سیگاری ها از مواد سرامیکی یا سنگی ساخته می شوند. در گذشته قلیان های مورد استفاده در کاخ های عثمانی از کریستال و لوله ها از طلا یا نقره ساخته می شد. شیلنگ ها با نگین های مختلف منبت کاری شده بودند که بسیار زیبا بودند. اکنون آنها هنوز در موزه قصر توپکاپی در استانبول موجود هستند. دیدن.

همانطور که نوشیدن چای یک مراسم چای دارد، کشیدن قلیان نیز "دودکش" دارد و کل فرآیند تولید چندین ساعت طول می کشد. ابتدا باید نوعی تنباکو به نام «تومبک» که منشاء آن ایران است را خرد کرده و یک شب در آب خیس کنید، سپس آن را خارج کرده و با حوله خیس بپوشانید و بگذارید مدتی بماند. این فرآیند "مرطوب کننده" نامیده می شود. تنباکو خوب است این کلید بد بودن است. هنگام کشیدن سیگار، تنباکوی آماده شده را در قابلمه مسی بالای دیگ قرار دهید و پس از روشن شدن می توان آن را دود کرد. کشیدن قلیان مانند کشیدن پیپ، استنشاق با دیافراگم، استنشاق دود به معده است نه حفره سینه، ابتدا دود توسط آب فیلتر می شود تا مواد مضر مستقیماً وارد بدن نشود. بنابراین، اگرچه تنباکو تومبک 5 تا 10 برابر بیشتر از تنباکو معمولی حاوی نیکوتین است، اما به دلیل اثر فیلتر کردن آب، مضرات آن بسیار کمتر است.

بهترین تومبک ترکیه در منطقه هادیم استان هاتای و قونیه تولید می شود و اکنون در رقابت با کشورهای عربی است. تنباکوی یمبک وارداتی از مصر از میوه های تخمیر شده تهیه می شود و دارای طعم هایی مانند سیب، بادام، توت فرنگی، موز، نعناع است و در بین جوانان بسیار محبوب است. مکان مناسب برای کشیدن قلیان «دوره عثمانی» است. قلیان کشیدن بسیار رایج بود. در کافه ها مکان های خاصی برای سیگار کشیدن افراد وجود دارد. علاوه بر این، دودخانه های ویژه نیز وجود دارد. اکنون تعداد قلیان کشیدن ها بسیار کاهش یافته است، اما در برخی از قهوه خانه ها یا چایخانه ها اغلب افراد دونفره و سه نفره کنار قلیان جمع می شوند و در حال قلیان کشیدن و سرگرمی و گپ زدن هستند.

اگر می خواهید قلیان را امتحان کنید، یکی از بهترین مکان ها برای رفتن، مکانی به نام "Songlin Po" در بخش آسیایی استانبول است. دامنه ای به ارتفاع 267 متر و پوشیده از درختان کاج است. از بالا می توانید دریای مرمره و تنگه بسفر را ببینید. روی تپه صندلی های مرمری و قهوه خانه ای زیادی وجود دارد. بازدیدکنندگان چای، قهوه و قلیان می نوشند. امپراتوران بیزانس پس از شکار در اینجا استراحت می کردند.

اما سلاطین امپراتوری عثمانی علاقه ای نداشتند، بنابراین رها شد. تا اینکه در دوره سلطان محمود این مکان به تفرجگاه تابستانی خوبی برای خانواده سلطنتی و اشراف تبدیل شد. زمانی که سلطان عبدالحمیت دوم، چهارمین تفرجگاه تابستانی بزرگ استانبول شد. هنوز هم یکی از مکان هایی است که گردشگران دوست دارند از آن دیدن کنند.